مقاومت شیمیایی لوله های پلی اتیلن در برابر لوله های فلزی

از دیرباز از زمان اختراع لوله های پلیمری ، رقابتی تنگاتنگ بین لوله های پلیمری و فلزی در صنایع مختلف در جریان بوده و هر دو محصول موافقان و مخالفان خود را داشته اند.

حال میخواهیم تفاوت های لوله های پلی اتیلن و لوله های فلزی در بخش مقاومت شیمیایی را بررسی و بیان کنیم.

لوله‌های پلی اتیلن و لوله‌های فلزی دارای ویژگی‌ها و مقاومت‌های مختلفی هستند. در زیر به برخی از تفاوت‌های مهم در مقاومت شیمیایی این دو نوع لوله اشاره می‌کنم:

• مقاومت به زنگ زدگی: لوله‌های پلی اتیلن به طور کلی مقاومت به زنگ زدگی بسیار بالایی دارند، به عنوان مثال در برابر تاثیر آب و مواد شیمیایی معمول. در مقابل، لوله‌های فلزی ممکن است در برابر آب و مواد شیمیایی خاص قابلیت زنگ زدگی داشته باشند و نیاز به روش‌های پوشش‌دهی مانند گالوانیزه کردن یا روکش‌های مقاوم به زنگ زدگی داشته باشند.
• مقاومت به خوردگی: لوله‌های پلی اتیلن به طور کلی مقاومت بالایی در برابر خوردگی دارند و نیازی به پوشش‌های حفاظتی اضافی ندارند. در حالی که لوله‌های فلزی، به خصوص لوله‌های آهنی، در معرض خوردگی قرار می‌گیرند و نیاز به روکش‌های مقاوم به خوردگی مانند روکش‌های پلاستیکی، روکش‌های گالوانیزه، روکش‌های اپوکسی و غیره دارند.
• تأثیر مواد شیمیایی: لوله‌های پلی اتیلن به طور کلی مقاومت بالایی در برابر بسیاری از مواد شیمیایی مانند اسیدها، قلیایی‌ها، اکسیدان‌ها، محلول‌های آبی و غیره دارند. در مقابل، لوله‌های فلزی ممکن است در برابر برخی از مواد شیمیایی حساس باشند و نیاز به انتخاب مواد فلزی مناسب و روکش‌های حفاظتی داشته باشند.
• مقاومت به الکترولیز: لوله‌های پلی اتیلن به دلیل مقاومت الکتریکی بالا، در برابر الکترولیز و خوردگی الکتریکی مقاومت نشان می‌دهند. این خاصیت می‌تواند در کاربردهایی که نیاز به عبور جریان الکتریکی از لوله دارند مفید باشد.
• سازگاری با مواد غذایی: لوله‌های پلی اتیلن در برابر مواد غذایی و مواد غذایی سازگاری دارند و مناسب برای استفاده در صنایع غذایی هستند. در حالی که لوله‌های فلزی ممکن است با مواد غذایی واکنش داشته باشند و نیاز به پوششهای مناسب داشته باشند

لوله‌های پلی اتیلن در مقایسه با لوله‌های فلزی دارای مقاومت شیمیایی بالاتری هستند. این مقاومت شیمیایی بالا نسبت به بسیاری از مواد شیمیایی از جمله اسیدها، قلیایی‌ها، اکسیدان‌ها و مواد شیمیایی خورنده مانند آب‌های خورنده، سولفات‌ها، کلریدها و غیره صدق می‌کند.

در مقابل، لوله‌های فلزی ممکن است در برخورد با برخی از مواد شیمیایی مورد تاثیر و خورندگی قرار بگیرند. برخی از فلزات مانند فولاد ضد زنگ ممکن است مقاومت شیمیایی بالاتری نسبت به فلزات دیگر مانند فولاد کربنی داشته باشند، اما در کل، لوله‌های پلی اتیلن به دلیل خواص ضدخوردگی و مقاومت شیمیایی بالا، به عنوان یک جایگزین مطلوب برای لوله‌های فلزی در برخی از کاربردها محسوب می‌شوند.

همچنین، لوله‌های پلی اتیلن به دلیل وزن سبک، عدم زنگ زدگی، انعطاف‌پذیری و نصب آسان نیز در برخی از کاربردها مورد ترجیح قرار می‌گیرند. با این حال، در برخی موارد خاص نیاز به استفاده از لوله‌های فلزی وجود دارد، مانند برخی از برنامه‌های با فشار بالا یا دماهای بسیار بالا یا پایین.

در نهایت، برای انتخاب مناسب بین لوله‌های پلی اتیلن و فلزی براساس مقاومت شیمیایی، باید نیازهای خاص و محیط کاربرد را در نظر گرفته و با تولیدکنندگان و مشاوران فنی مربوطه مشورت کنید. همچنین، بهتر است در صورت نیاز، تست‌های مقاومت شیمیایی را بر روی نمونه‌های لوله‌ها انجام دهید تا تأثیر مواد شیمیایی مورد نظر را بر روی لوله‌ها بررسی کنید.